Słowo Schlacht – po niemiecku «bitwa». Nieciężko domyślić się, że szlachta – ludzie boju, woji, mówiąc współczesną mową – fachowe wojskowe. To nazwa w XV wieku oswoiła się w Wielkim Księstwie Litewskim przez Czechy i Polskę razem z europejskimi tradycjami rycerskimi, heraldyką, organizacją i uzbrojeniem. Litwin-szlachcic władał chłodną i palną bronią, miał bojowego konia i potrzebny rynsztunek, żeby w jakikolwiek moment na wezwanie księcia wystąpić w Pospolitym Ruszeniu dla wypędzenia wroga z terytorium państwa. Szlachta-magnateria stawiała i oddziały zbrojne (poczet, poczta). Wydarzeń wojskowych na Białorusi wystarczało. Nawyki wojskowe, cześć i dostojeństwo przedłużają zostawać cechą wyróżniającą potomków stanu zdeklasowanego (za okres rosyjskiego panowania). Nie ostatnimi z ich są potomkowie rodu Łyczkowskich.

Niżej publikuję "Ścianę Chwały i Pamięci" rodu Łyczkowskich, wojów, uczestnictwo których w działaniach bojowych (lub zrównane z nimi) jest potwierdzone dokumentalne.